ในโลกยุคดิจิทัล การดำเนินชีวิตต้องมีการใช้งานอุปกรณ์เทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อการสื่อสารอยู่ตลอดเวลา โดยมีระบบการทำงานที่ซับซ้อนอยู่เบื้องหลัง เช่น สมาร์ตโฟนที่ทำหน้าที่หลักในการสื่อสารและมีโปรแกรม สำหรับสื่อสารทำงานอยู่เบื้องหลัง การทำธุรกรรมทางการเงินจากเครื่องเอทีเอ็มผู้ใช้สามารถฝากถอน หรือโอนเงินได้ ซึ่งภายในมีโปรแกรมควบคุมการทำงาน การทำงานของอุปกรณ์ที่ชาญฉลาดเหล่านี้ ล้วนอาศัยการเขียนโปรแกรมเพื่อแก้ปัญหาทั้งสิ้น
การเขียนโปรแกรมเพื่อการแก้ปัญหานั้นไม่จำเป็น ต้องใช้กับสถานการณ์ที่ซับซ้อนเสมอไปแต่ยังสามารถเขียนโปรแกรม เพื่อแก้ปัญหาในชีวิตประจำวันได้ ตัวอย่างเช่น นักเรียนอาจเขียนโปรแกรมประมวลผลข้อมูล โดยมีการรวบรวมข้อมูลเชิงปริมาณมากจากหลายแหล่ง แทนที่จะคำนวณทุกอย่างบนกระดาษทด หรือเครื่องคิดเลขซ้ำๆ กันสำหรับข้อมูลแต่ละชุด นักเรียนสามารถกลั่นกรองแนวคิดของตนเอง ออกแบบขั้นตอนวิธี และเขียนโปรแกรมเพื่อช่วยประมวลผลข้อมูล
